KAHRAMAN - BİR ÇİZİM BİR HİKAYE

güzel kelam


Yusuf 5 yaşındaydı. Oyun oynamaya bile aklı yetmezdi. Ama acı çekmeye yetmişti kalbi. Arkadaşlarıyla boş bir tarlada oturuyordu. Koşmak istedi birden. Sonsuzluğa koşar gibi koşmak. Evin kapısına geldi. Duydu sesleri. Babası ölmüştü. Babası, aylardır kendini göstermiyordu ona. “ bu hasta halimle kalmasın aklında, görmesin beni böyle.” diyordu ama bilmiyordu ki evlatlar babalarını hep “en kahraman” hallerindeki gibi hatırlarlar. Daha küçücük yaşında çok sevdiği babasının ölümüyle yıkılmıştı Yusuf.

Yıllar yılları kovaladı…

Yusuf bir kızı sevdi. Değişik huyları vardı kızın. Çok az konuşur, sürekli Yusuf’u izler, garip garip konuşurdu. Yeşil, kocaman gözleri vardı. Sanırsın içine alacak, hapsedecek oraya. Sonra gitti kız. “Okumaya gidiyorum sen de gel” dedi. Gidemedi Yusuf. Nasıl gitseydi? Anasını, kardeşlerini nasıl bıraksaydı? İlk defa o zaman kızdı babasına. Eğer ölmeseydi gönderirdi onu okula, biliyordu. Yaşamaya devam etti ve kızı hep öyle hatırladı. Buna yaşamak denirse tabi. Gezmek istedi. Dünyaları gezmek. Ama ne para vardı elde, ne de baba vardı başta.


Yusuf baba olmayı hiç istemedi. Çünkü daha doğmamış çocuğunun hayatını mahvetmek istemedi. Ama eğer baba olmazsa kimse onu “en kahraman” halindeki gibi hatırlamayacaktı. Bu yüzden Yusuf hiç kahraman olamadı. 

Yazı ve çizim: beyazkalem

Yorumlar